Hoe oud mensen ook zijn, we willen onze dierbaren toch nooit missen? We willen ze toch voor altijd bij ons houden? Ik ging mij beseffen hoe wij met onze opa’s en oma’s, ofwel de ouderen in onze samenleving omgaan. Is daar een code voor? Nee, dat niet en toch verbaas ik me er al langere tijd over hoe moeilijk mensen het vinden ouderen te bezoeken. Terwijl, als je je bedenkt dat geluk in kleine dingen zit, en je vooral geluk creëert door te geven aan anderen, dan kunnen we toch beginnen bij onze opa’s en oma’s, of ouderen in je omgeving? Is het werkelijk zo dat we geen tijd voor ze hebben? Dat we te druk zijn? Ik geloof daar niet zo in. Mensen die je dankbaar bent, daar maak je toch tijd voor vrij? Ik ben mijn opa’s en oma’s dankbaar, dankzij hen heb ik een plekje op deze aarde, mag ik iets betekenen in deze wereld. Het valt me op dat ouderen haast niet aangeraakt worden, moet je je voorstellen dan ben je oud, misschien wel eenzaam en mensen raken je niet meer aan. Doe dat eens bij een baby’tje, dat kan niet, een baby’tje zou sterven. Mensen hebben liefde nodig, zachtheid nodig om te kunnen bloeien, om hun ogen te laten schitteren. Ieder mens, ook jij, leeft op van gehoord, gezien en gewaardeerd worden! Probeer het maar eens. Geef je naasten een compliment en ze worden zacht.
Ik ben dankbaar hoe ik met mijn opa en oma om ben gegaan. Als ik bij ze was, knuffelde ik ze, hield hun hand vast, streelde hun hoofd, keek ze recht in hun ogen, want ik wilde hun ziel zien. Mijn altijd zo wijze oma kreeg Alzheimer, als ik naar haar toe ging, ging ik liedjes met haar zingen, trok ik haar rolstoel praktisch bovenop mijn stoel, slingerde ik mijn benen tussen haar benen en zo zaten we samen. Ze waren voor mij gelijkwaardig. Hoe oud ze ook zijn, hoe dement wellicht, vertel hen dat je van ze houdt, geef hun ogen glans nu het nog kan. Tot het einde ben ik er voor hen geweest. Ik knuffelde met ze en maakte grapjes. Hun gedachtegoed leeft altijd in mij voort. Dankzij mijn grootouders ben ik contactclown geworden voor ouderen, maar ook welzijnswerker. Dat is mijn manier, ieder mens verdient aandacht en liefde en ik wil dat ten volste leven. Als ik dat mag geven, dan is dat mijn grootste geluk.
Wat zou jij je grootouders of naasten willen geven? Wat kost jou geen geld, maar is onbetaalbaar om onvoorwaardelijk gewoon te geven? Probeer het eens op jouw manier, je zult zien dat je jezelf zoveel meer verrijkt voelt. In mijn werk als welzijnswerker denk ik nog zo vaak aan mijn opa’s en oma’s. Ik kan elke dag van betekenis zijn in de wereld, met hen in mijn gedachten.
