Meneer heeft twee weken terug te horen gekregen dat hij uitgezaaide kanker bleek te hebben, geen behandelingen meer mogelijk. Een grote schok, maar toch ook weer niet, want hij voelde zich al een tijd niet zo goed en had al zo’n vermoeden dat de kanker weer terug was. Ik kreeg dit gelijk via WhatsApp van ze te horen en besloot op dat moment even bij ze langs te gaan; gelukkig bood mijn agenda daar gelijk ruimte voor (dit is meer uitzondering dan regel, helaas, maar het kwam nu mooi uit).
Meneer zag er verslagen uit, mevrouw stond in de zorg-stand en was alles voor meneer aan het regelen. Ik luisterde, troostte en luisterde nog meer. Ik regelde dat er een geestelijk verzorger langs zou komen, zodat meneer iemand had om mee te praten en zijn zingevingsvragen te bespreken. Verder was alles al wel geregeld, dus dat was fijn om te horen. Meneer zei dat hij aanvoelde dat het snel zou gaan, maar dat hij zijn lieve, zorgzame vrouw goed zou achterlaten. Dit stelde hen beiden enigszins gerust, ondanks de schok en alle onzekerheden die in het verschiet lagen.
Ik vroeg of er verder nog dingen waren die meneer graag wilde doen; hij vertelde dat hij zijn honden zo miste en vroeg of ik binnenkort even langs kon komen met de mijne. Ergens voelde ik dat ik daar snel mee moest zijn, dus twee dagen later had ik mijn hond mee naar het werk en brachten wij samen een bezoekje aan meneer. Mijn hond (een lompe bruine labrador teef van 3,5 jaar oud) leek aan te voelen dat het niet goed met meneer was, ze ging heel stil naast hem staan en liet hem rustig aaien. Meneer had heel even weer zijn ondeugende vonkjes in zijn ogen. We bleven niet lang, daar was meneer te ziek voor, maar hij gaf aan dat hij het bijzonder op prijs had gesteld.
We maakten een nieuwe afspraak voor de week erop, dit was vanochtend. Maar aan het begin van de werkdag zag ik dat mevrouw mij via WhatsApp had laten weten dat meneer vannacht in haar armen was overleden. Ik condoleerde haar gelijk en vroeg wat zij fijn vond; ik kon evengoed langskomen maar ik kon ook heel goed begrijpen dat mevrouw daar niet op zou zitten te wachten, aangezien het druk genoeg is vlak na het overlijden van je partner. Ze wilde echter juist heel graag dat ik langs kwam.
Ik belde aan, ze deed open en viel mij in de armen. Wat een verdriet, maar ook wat een opluchting dat meneer geen pijn meer had. We dronken koffie, zij vertelde hoe het was gegaan. Wederom luisterde ik, meer kon ik op dat moment niet doen. De begrafenisondernemer kwam binnen om allerlei zaken te regelen, mevrouw wilde graag dat ik even bleef. Ik vroeg of ze had geslapen vannacht, het antwoord was nee. Ik vroeg of ze al had gegeten, wederom het antwoord nee. Ik vertelde haar dat ik niet wegging voor zij iets zou eten, al was het maar een cracker. Dit deed zij.
Toen ik wegging, beloofde ik mevrouw dat ik de dag erop ook eventjes langs zou komen om te zien hoe het ging. De huisarts ging net weg toen ik binnen kwam. Mevrouw had vannacht gelukkig wel een beetje kunnen slapen en vertelde mij dat ze vanochtend wat had gegeten. We kwamen in gesprek en ik vroeg of ze de komende tijd rond kon komen, dat wist ze eigenlijk niet. Ik heb in overleg met haar gelijk Humanitas Thuisadministratie ingeschakeld om mevrouw te helpen zicht te krijgen op de financiën. Ik besprak met haar wat ze van het weekend zou gaan doen en daarna vertrok ik weer.
Op de dag van de uitvaart heb ik mevrouw nog even bezocht. Ze was rustig, sterk. Ze vertelde dat ze blij was dat meneer geen pijn meer had, maar haar ogen vertelden mij dat zij nu degene was die stekende pijn ervaarde. “Alleen deze laatste stap nog,” zei ze met tranen in de ogen. Ik wenste haar sterkte en liet haar achter bij vrienden die haar waren komen steunen.
De komende tijd zal ik mevrouw gaan helpen om, na jaren van mantelzorg, haar eigen leven en welzijn weer op te bouwen naar haar eigen wensen. Als je leven al jaren in het teken staat van verzorging van je partner, kan het zijn dat het lastig is om daarna weer te vinden waar je zelf blij van wordt. Sommigen vertellen dat ze in een zwart gat vallen; dit proberen we bij deze te voorkomen natuurlijk. Activiteiten buitenshuis, sociale contacten, zinvolle invulling, eventueel weer huisdieren; allemaal thema’s die voorbij zullen komen. Ze is voorlopig nog niet van me af, als ze dat niet wil. Het vangnet dat we jarenlang hebben onderhouden, komt nu hopelijk goed van pas!
