Jeannette

Verliefd op een meisje en een jongen

“Toen ik werd geboren was mijn vader KNIL-militair in Batavia. Na negen maanden verhuisden we naar Australië. Daar woonden we zeven jaar en mijn zusje werd daar geboren. Mijn ouders werden voor hun werk steeds uitgezonden naar een ander deel van de wereld. Op een gegeven moment bleef ik achter in Nederland omdat ik naar de Middelbare Meisjes School (MMS) moest.”

“We woonden een paar jaar in Amsterdam. Toen mijn ouders weer vertrokken, werd ik ondergebracht in Wassenaar en ik ging naar de MMS in Den Haag. Daar werd ik gepest omdat ik een Amsterdams accent had. En ik had een spijkerbroek aan naar school, wat toen nog helemaal niet in de mode was. Een heel verschil met al die nette meisjes waarvan de ouders tot de upper class behoorden. Ik heb daar gevochten met een meisje. Maar nadat haar ouders me bij hen thuis uitgenodigden, kreeg ik met haar een prettig contact. Een half jaar later kwam ik haar weer tegen in een meisjesinternaat. Toen zij mij zag, wilde ze op mijn kamer ingedeeld worden. Met haar heb ik mijn eerste seksuele ervaring gehad. Je voelt van elkaar aan dat je ‘ook zo’ bent. Aan het eind van dat schooljaar ging het internaat dicht. Toen verhuisde ik naar Amsterdam en woonde weer bij mijn ouders. Ik was bevriend met een hecht groepje jongens en meisjes. We gingen veel uit en we hebben ons echt uitgeleefd. Ik werd verliefd op een jongen, maar dat verwaterde na een jaar.” ‘Mijn geaardheid heb ik altijd verborgen’

Nare ervaringen

“Mijn ouders hadden geen echte aandacht voor mijn persoonlijke ervaringen en emoties. Zij geloofden mij niet als ik zei dat het niet pluis was in de gezinnen en internaten waar ik moest wonen. Om een voorbeeld te noemen: Ik liep weg van het Haarlemse adres omdat de zoon mij seksueel bedreigde. Ik hoefde dat mijn moeder zeker niet te vertellen omdat ik toch niet geloofd zou worden. Jaren later hoorde ik van haar dat mijn zusje, die daar ook ondergebracht was, door diezelfde zoon seksueel misbruikt was. Het kwam niet in haar op mij te vragen wat de reden was geweest dat ik daar weggelopen was.”

Het was geaccepteerd dat hij homo was

Jeannette heeft veel gehad aan de contacten met haar tante. Die tante zorgde er voor dat zij bij haar oma kon wonen. “Ik kreeg zelfs een mooie fiets van mijn oma zodat ik gemakkelijker bij de school kon komen, want het waren hele afstanden. Mijn oom woonde ook bij mijn oma en het was helemaal geaccepteerd dat hij homo was, net als mijn tante als lesbienne. Hoe ik seksueel in elkaar zat, daar heb ik me nooit over uitgelaten.”

“In die periode kwam er eindelijk rust, ook in mijn hoofd. Ik rondde mijn middelbare schoolstudie af en ben toen de inserviceopleiding voor verpleegkundige begonnen in Rotterdam. Ik wilde op mezelf wonen en geld verdienen. Eindelijk kon ik mijn gang gaan. Daar heb ik contact gehad met stellen –waarvan de vrouw ook biseksueel was- voor trio seks.”

Blauwe ogen tijdens de huwelijksreis

Mijn ex-man leerde ik kennen in Rotterdam, hij werkte bij Unilever. We wilden samenwonen en toen werd de moraal van de ouders, vooral de zijne, belangrijk: er moest eerst getrouwd worden. Dat leverde veel strijd op. Uiteindelijk zijn wij op onze eigen manier getrouwd: we hebben het briefje opgehaald en hielden een feestje in de tuin. Zijn familie liet het afweten.” “Ik kwam terug van de huwelijksreis met twee blauwe ogen. Mijn moeder vroeg niet hoe ik daaraan kwam. Het was het begin van alle vormen van agressie en ontrouw die daarna plaatsvonden. Ik heb na drie jaar tegen mijn echtgenoot gezegd dat ik wilde scheiden. Toen ben ik via een transfer naar Londen verhuisd. In Londen en Cowes heb ik contacten gehad met stellen voor trio seks.”

Geen nieuw huwelijk, wel een zoon

“Terug in Nederland werd ik onverwacht zwanger. Als het aan mij had gelegen had die man nooit geweten dat ik een kind van hem verwachtte. Maar mijn ouders zetten me onder druk.” Jeannette heeft haar zoon Patrick alle aandacht, zorg en liefde gegeven die ze zelf gemist heeft. “In het westen kon ik geen huis krijgen en ben toen naar Emmen gegaan, waar mijn ouders ook woonden. Ik heb mijn zoon alleen opgevoed, maar vraag me niet hoeveel narigheid wij te verwerken hebben gekregen. Van zijn vader kon ik nooit op aan. Aan het einde van haar leven had mijn moeder spijt: Wij hadden jou niet moeten dwingen om de vader van je zoon te informeren.”

Patrick heeft het naar zijn zin

“Mijn zoon redde het niet in het gewone onderwijs. Het was een leven van vallen en opstaan; doormodderen. Toen heb ik hulp gezocht en dat was een ommekeer. De begeleiding was voor mijn zoon en mij. Daar heb ik veel aan gehad. Toen mijn zoon naar het vervolg-speciaal onderwijs moest kon dat alleen in Zwolle. In 1996 zijn we verhuisd.” Jeannette woont nog in dezelfde flat, met naast haar een buurvrouw die er net zo lang woont. De poes is haar vaste medebewoner en zij heeft nog steeds contact met de hulpverlener van haar zoon. Patrick woont in Amsterdam, onder Begeleid wonen. “Hij heeft het naar zijn zin en zijn werk geeft hem voldoening. We hebben veel contact, meestal via telefoon, internet en Whatsapp..”

Niet te ver vooruitkijken

In 2014 kreeg Jeanette keelkanker. Ze heeft toen chemo en bestralingen gehad, maar zij heeft nog steeds veel last van de consequenties van de bestralingen “Ja, ik ben afhankelijk van van alles en nog wat. Maar ik woon op mezelf, ik weet me goed te redden maar wel met veel hulp.” Jeanette kijkt terug op haar leven: “Ik heb veel ondernomen in mijn leven waar ik met voldoening op terug kijk. Ik wil me niet te veel zorgen maken en niet te ver vooruitkijken. Ik leef een beetje bij de dag. Je weet toch niet wat de toekomst brengt.”

Inmiddels zijn haar ouders overleden. Tussen neus en lippen vertelt zij dat zij haar vader bijna een jaar verzorgd heeft. Haar moeder heeft ze bijgestaan in het verpleeghuis. Ze heeft de ouderlijke woningen uitgeruimd. Ze vertelt het zonder een woord van rancune.